جودی! کاملا با تو موافق هستم که عده ای از مردم هرگز زندگی نمی کنند و زندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند هرچه زودتر به هدفی که در افق دوردست است دست یابند و متوجه نمی شوند که آن قدرخسته شده اند که شاید نتوانند به مقصد برسند و اگرهم برسند ناگهان خود را در پایان خط می بینند. درحالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه لذتی از آن برده اند…
دیر یا زود آدم پیر و خسته می شود در حالی که از اطراف
خود غافل بوده است. آن وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی
تفاوت می شود و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصت و زمانی که ازدست
رفته و به دست نخواهد آمد…
.
جودی عزیزم! درست است، ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم آنها
را دوست داریم و به آنها وابسته می شویم. هرچه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر
باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر می شود.
.
پس هرکسی را بیشتر دوست داریم و می خواهیم که بیشتر دوستمان بدارد باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم.